فكه،شلمچه،اروند كنار و ... سرزمين هايي هستند كه همچون لوحي زرين بر سينه تاريخ اين مرز و بوم جاي خوش كرده اند، مرز شهادت اند، جايي كه آنان كه لياقت شهود يافتند براحتي فاصله فرش تا عرش را در نزديك ترين فاصله يافتند و طريق آسمان پيمودند.
 شهيد مهدي حسني فرزند مرتضی در روز اول آبان 1360 در خانواده اي مذهبي در ولاشجرد تويسركان از توابع استان همدان ديده به جهان گشود.
پس از طي دوران طفوليت به مدرسه رفت و در رشته حسابداري ديپلم گرفت. مهدي در فضاي ديني و اصيل خانواده؛ شخصيتي عاطفي، تلاشگر، باصفا، ورزشكار و پرجذبه يافت. او پس از پايان تحصيلات متوسط به خدمت مقدس سربازي رفت و در منطقه مرزي دهلران، دشت عباس و فكه به حراست از مرزهاي مهين اسلامي پرداخت.
اين نوجوان بسيجي و بي آلايش، سرانجام روز شامگاه 27 فروردين سال 1380 در پاسگاه چم هندي در منطقه عملياتي فكه به فيض شهادت نائل آمد.
از آن شهيد عزيز چند نوشته و نامه برجاي مانده كه بيانگر روحيه و منش فكري و معنوي اوست:
مهدي در روز پانزدهم فروردين سال 1380 - دوازده روز پيش از شهادتش كه مصادف با ايام شهادت اباعبدالله الحسين(ع) است - در دفترچه خاطراتش مي نويسد:
امروز تاسوعاي حسيني است و فردا هم عاشورا! اينجا حال و هواي عجيبي دارد. اينجا بوي جنگ و بوي شهادت و عمليات به آساني به مشامم مي رسد.اينجا عشق و حال عجيبي دارد. سوزش چشم ها امانم را بريده و قطره ها هم هيچ اثري ندارند،بعضي وقتها فكر ميكنم چشم هايم ديگر خوب نمي شوند.
مهدي در پايان دفتر مي نويسد: خدايا! چشم هايم كه خيلي درد مي كند و سوزش شديدي دارد. خدايا! 500 صلوات نذر مي كنم و قسمت مي دهم كه در اين تاسوعاي حسيني به نام حسين شهيد كه چشم هايم را مداوا كن.

آري خاك فكه، شلمچه، دشت عباس ، خرمشهر و ... وجب به وجب قدمگاه شهداست . در اين مناطق آسمان به زمين پيوند خورده و به راحتي مي توان نسيمي را كه از حركت بال فرشتگان ايجاد مي شود احساس كرد. اينجا سرزمين عشق است و مرز شهادت، جايي كه مهدي و مهدي هاي بسيار از اين خاك بال گشودند و آسماني شدند. (يادش گرامي)منبع:خبرگزاری نوید شاهد